Unë erdha për ty
Autori: Sadedin Limani

Redaktor:
Perikli Jorgoni

Faqosja: Engjëllushe Karaj

© Copyright: Sadedin Limani

Botimet ADA
Shtëpia botuese “ADA”
Adresa: Rr. Nasi Pavllo Nr.20
Cel: 068 22 190 16
Tiranë, qershor 2017

CIP Katalogimi në botim BK Tiranë
Limani, Sadedin
Unë erdha për ty : poezi / Sadedin Limani ;
red. Perikli Jorgoni. – Tiranë : Ada, 2017
168 f. ; 20 cm.
ISBN 978-9928-244-03-1
1.Letërsia shqipe 2.Poezia
821.18 -1

Në vend të prologut

Nga gjyshi mbaj mend vetëm sytë. Ishin sy zhbirues, me vetulla të rëna, të pabindura, që nuk lëpiheshin në shtegun nga dilnin, por ngriheshin ashtu përpara, si qimet e një maçoku kur ndjen rrezikun. Këtyre njerëzve është vështirë tu afrohesh, mendoja unë, edhe kur janë në gjumë, sepse të japin përshtypjen që janë gjithnjë zgjuar dhe të gatshëm për të vepruar në çdo çast. Sikur janë në përgjim të përhershëm, por që nuk dihet se për çfarë. Më vonë, kur fillova të shkruaj e të lexoj, hoqa dorë nga kjo ide. Ata sy ishin kureshtar, të ngulitur për tërë jetën mbi një artefakt.
Lexoje, më tha, duke më ofruar një cope argjile të pjekur, pothuajse si një qeramikë, por disi e trashë, për tu quajtur tjegull, dhe jo aq sa ta quaje tullë. Ishte e sheshtë, si pllakë, me disa relieve që mezi dukeshin. Ato ishin disa shenja që nuk i mora vesh si qenë renditur, horizontalisht, apo vertikalisht. Ishin gdhendje, inçizim, apo thjesht gërvishtje? Ai send ishte një kuadrat i përsosur, ndërsa rreshti, apo kolona krejt në mes. E sillja sa nga njëra bri dhe sa nga tjetra. Si duhej lexuar? Vertikalisht, nga lart poshtë, apo nga poshtë lart? Horizontalisht, nga e majta në të djathtë, apo nga e djathta në të majtë? Si?
Ti nuk ditke të lexosh, më tha pas një pauze. Çfarë mësoni në shkollë? Nuk mësojmë nga këto, i thashë unë. Po çfarë atëherë?, ngriti ai qimet e vetullave edhe më shumë përpara. Ja, mendova unë, maçoku po bëhet gati të vërsulet, por ai zhgënjente, njëlloj si maçokët, të cilët marrin gjithfarë pozash, dhe ngrejnë lart qimet e gëzofit të tyre edhe vetëm për një mizë, njëlloj me pozat që marrin edhe para një rreziku të madh. Pastaj, pa hequr dorë nga ideja e tij, ai vazhdoi: kjo ka mijëra vjet që është shkruar, kurse ti nuk e lexon dot as sot. Çfarë ju mësojnë, kur nuk mësoni këto?
Unë u qetësova, megjithatë, mijëra vjet mu dukën shumë, shumë. Mund të ishin edhe mbi dhjetë mijë vjet, mund të ishin edhe mijëra, mijëra vjetësh. Lënda e historisë në shkollë na kishte mësuar për shkrimet e papiruseve egjiptiane, të cilat, mbase, zanafillën mund ta kishin dy apo tre mijë vjet pr.K. Për këtë nuk isha i sigurtë aspak, por, aty për aty u binda për diçka: dijet e shkollës nuk mjaftonin.
Kujtimi i kësaj ngjarjeje me gjyshin më ka ndjekur tërë jetën. Ç’është shkrimi vallë? Ishte vetë jeta ajo që më ofroi një përgjigje që nuk e kundërshtoja dot: shkrimi nuk është gjë të tjetër veçse diçka e krijuar midis një sendi me majë dhe vrimës. Kjo më mundësoi të zbërtheja edhe enigmën. Primati i shkrimit mund të datojë që në hapat e para të ndërgjegjes njerëzore.