Në rubrikën “PËRJETIME POETIKE” që tashmë ka hapur shtëpia botuese “ADA”, do të sjellim herë pas here poezi autorësh të ndryshëm.
Një libër apo një histori mund të shihet në aq shumë versione, sa ka lexues… Kushdo merr atë çka do prej saj… thotë Xh. Stejnbek.
Kështu ndodh edhe me një poezi a me një cikël poetik.
Këtë herë vjen me poezinë e tij në këtë rubrikë, një mik i shtëpisë botuese “ADA”
AGRON SHELE
PËRJETIME POETIKE 5
***
Ti je toka dhe qielli
mbrujtje e gjakut ku njeriu lind
bekim i marrë në zjarr Prometeu
thinjë që përulur puth!
Në këtë kohë
Në këtë kohë,
ku regëtima shiu dëgjohen pemëve të zhveshura
nga shtjellat e qiellit të bronxtë
dhe kokrramat e korbave ngjyer në të verdhë
vetem një pemë drejton trupin
parkut të boshatisur, veçuar
e derdhur rrënjësh murnajës gri,
si vetë koha që gjegj pëshpërimat
e zogjve të fundit,
që s’ dinë ç’ është braktisja
e strehë të vetme kanë një qiparis.
Në këtë kohë
mendimet humbasin
dhe vështrimi ligështohet
në ngjyra të zbehta
mbetur
tatuazh në lëkurë
i prekjes së një stine të dikurshme
rrethuar gjerdanit yjëzuar
me smeralde fshehur
blusë më të thellë shpirtit!
… dhe më pas
një fijëzim përthyer prizmit ngjyrë nga kisha e vjetër
xhamash akrelinë
mbushur mërmërima të murgjërve shkuar
tingujve heshtje të kambanores që nuk dëgjohet më
dhe statujës ngritur me krahë të kryqëzuar
në pritjen e faljes së mëkateve të mëdha
a përndjekjes së demonëve stampuar frikshëm kupolës më të lartë
me sy të djallëzuar
e ngulitur
tek më e shenjta engjëllorja Magdalenë.
E bardha dritë
E bardha dritë,
zgjuar ujëvarave të shpirtit tim,
endur krahëve të zogut fluturim
si dikur…
paqyrim i jetës së rilindur trazim
si sot…
robuar vargjesh të dlirtë rrebelim.
E bardha shpresë,
farfurimë e jetës kolorit pa mbarim
telajo e hapur ngjyrash shkëlqim
e bukur
si ëndrrat e netëve pa kthim
shkrepëtimë,
e yllit të djegur përvëlim.
E bardha fjalë,
ngritur poltroneve të larta mendim
gdhendur orakujve të lashtë besim
derdhur,
valëmuzash dejesh poetikë
mbetur,
horizontesh përflakur perëndim.
E bardha jetë,
pasqyrë e copëzuar fatesh kryqëzim
det i thellë i brengave rrëmbim
si bora…
shkrirë rrezes së parë harbim
si gjethja…
përhumbur vjeshtës drithërimë.
Ne poetët !
Ne poetët!
… e fjalës dhe dhimbjes së tokës.
Akreonë të ditëve trazim.
Zogj furtune ngritur rrebelim.
Ne poetët!
…e fjalës dhe muzës së shpirtit.
Flakë pasioni djegur lartësish.
Lule parë çelur në thëllim.
Ne poetët!
… e fjalës dhe kohës drithërimë.
Gjethe vjeshte këputur tinëzisht.
Blerim pranveror rikthyer sërish.
Ne poetët!
…e fjalës dhe agut të bardhë.
Krahë avioni tretur kilometra kaltërsish.
përpirës resh qiejve të grisur.
Ne poetët!
…e fjalës dhe pathirrmës ëndërr.
Shkrepëtimë yjesh feksur harbim
dhe pikëz e shiut netëve trishtim.
Ne poetët!
…e fjalës dhe humbjes meditim.
Telajo e hapur gjurmë ngjyrash rrëzëllim
Shtegëtarë të quajtur “Kozmopolitë”.
Në parkun “Sivenston”
Në parkun “Sivenston ” është qetësi,
heshtje,
shkreti,
stola të përhumbur kohës herezi,
liqenit të ngrirë dhe flatrave harruar
të mjelmave të bardha tretur shtegëtim .
Në parkun “Sivenston ” është ftohtë,
fshikullin,
fryn erë,
borë që prek me fjollëza të kristalta,
kërcëllimë hapash, të ngadaltë çapa
gjurmëhije kufijsh të stërgjatura;
Parku “Sivenston” vizion i thyer,
kryqëzim botësh,
pritje regëtimash,
trajta hireoglifesh piktuaruar buzëve
mirazhe e ëndrra copëzim kujtimesh.
Parku “Sivenston” humbëtirë e pamatë
bardhësi,
trill fatesh,
fërgëllimë zemre, drithmë e acart
mes reve dhe netëve pikërim të akullt
dremit poshtë pyllit zhveshur fillikat.
Menhiri i bardhë!
Menhiri i bardhë ka mbetur atje,
fshehur pas murnajës dhe dimrit egërsi,
pas perdeve të dëborta dhe kohës herezi,
pas kthinave të maleve humbur perëndim.
Menhiri bardhë është po atje,
mes viteteve dhe jetëve kaluar tinëzisht,
mes hapave të endur gjer në fëmijëri,
mes mallit dhe dhimbjes time shpirtërisht.
I bardhi menhir harruar atje,
ndoshta pas akullit të veriut thëllim
a tretur hungërimës së ujkut tërbim,
kohë të pakohëve të fateve trazim!
I bardhi menhir, fjetur atje
poshtë cohës se qielltë, yjesh psherëtimë
zbritur dhe thyer dejesh drithërimë
ngjitur gjer në re, si në shenjtërim.
Sa larg dhe sa afër
Sa larg dhe sa afër,
me gjymtyrë të mbetura kohëve trishtim,
endur shtjellave gri të pakumtimësië
tek e përshpirtshmja mllef dhe marrëzi.
Sa larg dhe sa afër,
ne poseduesit e lirisë angshtim
kufijve dhe horizonteve të humbura
udhëkryqeve të fateve trazim.
Sa larg dhe sa afër,
magjisë rishfaqur vegim
te etshëm pas krenarisë boshe
dhe rrugëve tona pa kthim.
Sa larg dhe sa afër,
prekjes së ëndrrës më të bardhë
tek e nesërmja shpresë dhe nganjëdhim
tek e dlirta thjeshtësi, madhështim .
Apokalips
Zogj,
të hapësirave të pafundme të qiellit
rebus të yjeve përshkënditje drite,
këngërimë e soneteve më të vona mbrëmjesh
pasthirrmë e zjarrit dhe dritës së shpirtit.
Si gjethja e fundit e degës së vjeshtës
valvitur në qiellin e vrenjtur rënkim
pas drithmës së ftohtë,
akullt që afron
dhe borës së parë që tokën e zbardhon.
… dhe shkojmë pakuptimësisë së hapave nxituar
drejt kujt,
…a hiçit që pret tjetërsim
avitjen e muzgut të hirtë si vetë nata
natës pa hënë,
territ të pa fund.
Të gjithë drejt portës së rëndë rendin
me makthjet,
mëkatet,
dhe mendjen trazuar
satelitë të rrethit dantesk rrotulluar
… ndoshta në agun e shkëlqimit Beatriçe.
dhe i hirti pluhur vellon ka stisur,
vello harrese
vel i perdes hekur
burgosur ndjenjash tretur largësisë
së jetëve që shkojnë
dhe jetëve që vijnë.
Dhe rendin e rendin kështu frymët tona
nga ushtat dhe shpatat
tek armët dhe bombat
fjala dhe ligji kapërcen baronët
kryqëtarët e rinj
ikuizitorë modernë.
Dhe fati e deshi të soset ky mallkim
në dhimbje a në paqe,
të bëhet si flijim
për atë që koha e fshin pa përtim
për atë që jeta stinët përtërin.
Botë e grisur
Botë e grisur,
faqe meriadianësh gjer në shformësim
hapësirash memorie prerë ngutësisht
Kohë e njeriut,
skllav dhe padron i fateve të tij .
Botë e krisur,
kristale hirëzuar reve galaktikash
nga pika e lotit dhe dhimbjes së tokës,
për jetën,
humbur udhëkryqesh nga pesha e kohës.
Botë e egër,
rrëmbyer tinëzisht skutave të errëta
nga demonët e përbindshëm të shpirtrave fatalë,
të etur,
për gjakun e shpezit të bardhë.
Botë e madhe,
zvogëluar retinave të mjegullta angushti
dhe zemrave që rrahin për hegjemoni
Faqe paralelesh ndezur në zjarrmi
nga përskuqja e kozmosit djegur eremi
Botë e thellë,
ngritur përmbi psalte, trajta huazimesh
…a kultesh deshifruar në gjuhë perëndie.
Kohë e relikeve …!
Relike të vjetra,
shenjtëruar vitrinash reklamime,
prej syve ithtarë
dhe hijesh të prera sfondesh gri
Humbur udhëkryqe imazhesh,
a forma centaurësh pakuptimësi
Verbuar prej shenjave të “unit”
dhe ngjyrimeve kortezhë në çmendi.
Ritual i së djeshmes
dhe të sotmes pësëri…
Demarsh i dhimbshëm frymash
dhe ëndrrrash të grisura “vegjëli”
Kohë relikesh…
Kohë e pazakontë e atdheut tim.
Poezisë!
Shumë rendin të kapen pas teje
o e magjishmja poezi
dhe shumë të tjerë humbasin vargëzimesh
pas etydesh dhe rimash simfoni.
Shumë…,
e më shumë humbasin psaltit tënd
drithërohen klithmave zjarr
shpërthejnë vullkanet e shpirtit trazim
dhe dergjen pikave, lot- meditim.
….dhe unë rend sot pas teje
valëzimesh dallgë të muzës perëndim
kapem pas ankthit të yjeve pasthirrmë
dhe agut që jetën e shndrin.
… dhe fjalës së shenjtë që ujvarat zgjon
stërkalash ngritur ajrit shkumëzim
O Zot ! Falma hyjninë e madhështisë
që ëndrrat e harbuara të prekin lart hyjnitë.
Të derdhem fjalët e pashtershme të poetit
mbi honet e magmës përvëlim
të zbardhë terret e jetës njerëzore
jetës, plang e angshtim.
Shumë rendin të kapen pas teje
o e magjishmja poezi
çmenden rrugëtimës së fjalës më të shenjtë
rrugëtimës për tu ngjitur gjer tek “ty” .
Poetit!
( Në ditën ndërkombëtare të poezisë )
Kur e terrta natë shtrin krahët ngadalë
e rrugët fillikate lahen zbehtësisë
një sy i pagjumë mbetet tek një yll,
a mjegullës së fshehtë, shpërndarë si tis
mendjes trazuar në të thellat vegime
gjurmëve jetë derdhur nëpër muzgje
shkrirë sot në pendën e një pene,
që fjalët lumë rrjedh nëpër deje.
I endur kështu, përflakjes dritë
e shkronjave ngjyra, memories kohë
tek një qiparis shpresën ka varur,
që kryet i ngre përherë drejt qiellit
aty ky lindin e shuhen ylberët,
ku dielli përshfaq të bukurën ditë,
ku retë gri mbledhin stuhitë
e shkrepëtijnë me zjarr perëndish.
Djegur e tretur, si i fundit qiri
për atë që shkon e të nesërmen do vijë,
për shtegun e thiktë të një udhëtari
rendur e gremisur fatit të trishtë
kufijve harresë të pemës gjymtuar
e filizash të rinj në pritje për tu zgjuar
dallgëve përplasur gjer në oshëtimë
drithmës së tokës, si në psherëtimë.
S’ mbaron këtu, ky çast i klithtë,
pas ëndrrash fshehet tjetër botë
ardhur beftas, nën vello yjesh
shkarkon si shi, lotë meteorësh
e muza derdhur horizonteve
rishtas prek në shenjtërim
të bardhat gërma, pulsit rrahin
e gjer në dhimbje, regëtijnë…
Sot
Sot,
tjetër dritë prek muzat e shpirtit,
tjetër ditë përthyen koloritët ngjyrë
ashtu,
mes mjegullave psherëtimë
një rreze e vetme
çan akujt harresë
dhe ringjall
shpresën e kohëve
dhe kujtimeve të së shkuarës dikur.
Sot,
prapë i endur pas teje
dhe dhimbjes së thellë në gji,
për ëndrrat
dhe detin e thellë,
që lahej syve blu.
Sot,
prapë sot mbetem tek ty
telajo e hapur
e të kaltrit qiell
dhe perëndimit endur
përflakjes,
së ditës pa kthim.
Sot,
me flokët ndër duar
dhe kokën
rrëmbyer paskthinave fshehtësi
jam unë,
poeti dhembshuruar pas vjeshtës
dhe gjethes
në të fundit jetë amshim.
Sot,
tjetër zjarr përndrit
dhe ringjall
orakujt e të lashtit besim,
për atë
Helenën e “Trojës” shkatërrim
fytyrë
e përskuqjes gjak
të derdhur dejeve rrëmbim.
Sot,
ringrihemi mbi të shkuarën
dhe të sotmes,
për të kapërcyer
kufijtë e pakuptimësië
për të nesërmen,
që pret
dhe vjen ashtu
e lirë
pa kufij
përjetë në ardhmëri.
Përzgjedhur nga libri “KUR HESHTJA FLET”
Botim i shtëpisë botuese “ADA”
